प्रमोद मनोहर जोशी
पुराणकाळापासून ते आज तागायत स्त्रीला नटण्याचं आणि आरशात आपली प्रतिमा न्याहाळण्याचं वेड आहे .आज माझी याच विषयावरची कविता आहे.
सजून धजून बघते मी गं
आरशात प्रतिमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II धृ II
श्रावणसरीच्या शतधारांनी
सचैल मुक्त नाहले
ऊन हळदीचे उटणे म्हणूनी
सर्वांगी लाविले
उजळून आले जसा घनतमी
बहरून ये चंद्रमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II1II
नितळ मुलायम मुखकमलावरी
लेप चंदनी दिला
सौभाग्याचे लेणे भाळी
सिंदूर तो लाविला
आणि कपाळी हळूच लाविली
चंद्रकोर कुंकुमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा। II2II
तलम रेशमी कचपाशाची
वेणी तिपेडी रुळे
हळूच त्यावरी हसूनी बघती
निशिगंधाची फुले
गजऱ्यावर त्या नजरा होती
कित्येकांच्या जमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II3II
सतेज सुंदर कमलनयनी त्या
कज्जल रेख दिली
ओठांवरती हळूच फिरविली
थोडीशी लाली
हलती डुलती कर्णफुलेही
वाढविती मधुरीमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II4II
मेंदी भरल्या हाती सजला
हिरवा बिल्वर चुडा
पैठणी नेसून ल्याले पैंजण
अंगठीत तांबूस खडा
नाकामधली नथ ही सांगते
मीच खरी सुषमा
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II5II
आता पाहते वाट प्रियाची
आतुरतेने अशी
रुपगर्विता आसुसले मी
त्याच्या स्पर्शासी
हळूच हृदयी धरूनी मला तो
म्हणेल मग “प्रियतमा”
बिंब पाहूनी प्रतिबिंबित ते
खुलला मुखचंद्रमा II6II
मोबाइल – 9422775554 / 8830117926
